२३) जातिय तथा लैंगिक विभेद अझैपनि कायम रहेको रहेको र गरिब तथा सिमान्तकृत वर्गलाई पाईने राज्यका सेवा सुविधा नपाएको, राजनीतिक पहुँच आधारमा सेवा दिईने र राज्यका सेवाहरु बास्तबिक पिडित सम्म नपुगेको गुनासो आएको छ। २६) धार्मिक साँस्कृतिक र ऐतिहासिक महत्व बोकेको पर्यटकीय स्थलहरूको रेखदेख र संरक्षणमा स्थानीय सरकार गैरजिम्मेवार भएको तथा पूनर्निर्माण भन्दै मापदण्ड पुरा नभयका संरचना बनाउने र स्थानीय सरकारको वजेट दोहन गर्ने काम जताततै भएको गुनासो आएको छ। २७) खानेपानी ,विजुली बत्ती, बाटोघाटोको वितरण र निर्माण कार्यमा पनि स्थानिय सरकार,NGO/INGO तथा विभिन्न संघ संस्थाहरूले धेरै खर्च गरिरहेको तर यी सबै कुराहरु दिगो र भरपर्दो नभएको भन्ने बारेमा पनि जन गुनासाहरु आएका छन्। २८) कृषिक्षेत्रमा भनेर स्थानीय सरकारले धेरै बजेट छुट्याएर प्राविधिक राखेको भएतापनि कृषिको विकास तथा कृषिजन्य वस्तुहरुमा हाम्रो परनिर्भरता बढ्दै गईरहेको छ ।यसको लागि खेती किसानी, पशुपंक्षि पालन, फलफूल उत्पादन, सागपात तरकारी खेतीलाई प्रोत्साहन र प्राविधिक तथा आधुनिक कृषि प्रणालीमा जोड दिन पहल गर्नुपर्ने देखिन्छ।

२४) सूचना र प्रविधि विकाशको मेरुदण्डको रुपमा चिनिन्छ।धेरै वर्ष पहिले रेडियो नेपाल क्षेत्रिय प्रसारण केन्द्र दिपाएको स्थापना भएतापनि आधुनिकता संगै डोटीले प्रविधिमा विकास गर्न सकेन ।अझैपनि जिल्लाका धेरै स्थानहरूमा टेलिकमको टावर नभएर जनताहरूले राम्रोसँग फोनमा कुरा गर्न पाउँदैनन्। संविधानले उल्लेखित गरेको सूचनाको हक अन्तर्गत हरेक सरकारी कार्यालयबाट पाउनुपर्ने सूचनाबाट जनताको पहुँच नपुगेको गुनासो आएको छ।नेपाल सरकारले हरेक क्षेत्रमा सूचना प्रविधि प्रयोगको नीति ल्याएपनि अझै स्थानिय तहहरुले सूचना प्रविधिको प्रयोगमा जोड दिएको देखिदैन।